ما به وجهی مظهر «لایشغله شأن عن شأن» هستیم. قوه خیال همیشه در کار است و معانی عقلیه را صورت می دهد. هیچ وقت باطن از ظاهر غافل نمی شود. در خواب یا در وقت انصراف از این نشئه، آنچه را که نفس از بالا اخذ می کند خیال صورت پردازی می کند. علم را به صورت آب زلال و شیر در می آورد. البته به سبب شغل افراد متفاوت است و هم چنین امزجه افراد. برای کسی که کاسب است پول و ثروت را به صورت شیر یا آب و دشمن را به صورت مار و چیزهایی دیگر که در جای خود مذکور است. حضرت رسول الله – صلی الله علیه و آله و سلم- در «تحف العقول» فرموده: وقتی که ایمان مؤمن زیاد شد خوابش کم می شود. حال اشکال نکن که مومن می خواهد خواب خوش ببیند، بله می‌بیند، ولی آن‌چه دیگران در خواب می‌بینند او در بیداری یا در حال یقظه و بدون اضغاث احلام مشاهده می‌کند. در خواب دیدن، ملاکش انصراف از این نشئه بود، حال در بیداری انصراف پیدا می‌کند تا جائی که این موضوع فرموده‌اند: «اذا شاءوا ان علموا علموا». تحت اختیار و اراده‌ی خود اوست. خیال این‌ها را می‌یابد و صورت و رنگ و شکل می‌دهد و برای به دست آوردن واقعیت از این صورت باید به سراغ روایات معراجی برویم. غور کردن در این روایات انسان را معبر می‌کند. به خواب گزار معبر می‌گویند، چون عبور می‌دهد.

صد وده اشاره- اشاره 61- ص 174و 175